ayna ayna

eli ayağı düzgün, güzel ve alımlıdır ama fotoğraf çektirmeyi hiç sevmez. çünkü muhakkak bir kusur bulur fotoğraflardaki hâline. saçı berbattır, gülüşü sahtedir, oldum olası sarı ışığı sevmez falan.

bir defasında cümbür cemaat bir fotoğrafa konu olacaktık ki, yine huysuzluk yaptı. "nasıl göründüğümüzün önemi yok," diyen de oldu, "önemli olan bu akşamdan bir hatıra kalması değil mi?" diye soran da.

fotoğraf işi biter bitmez nasıl çıktığını görmek için hamle edince dayanamadım ve "senin fotoğraflarda kötü çıktığın falan yok," dedim.

"kendini çok beğenenlerdensin sadece. ki buna hakkın da var. ama kendini koyduğun yer o kadar yukarıda ki fotoğraf hâlin çoğu zaman oraya ulaşamıyor."

*

yıllar önce seyrettiğim bir filmde, filmin yaşını başını almış kadın karakteri, "hayat otuzuna kadar aynalara bakarak, otuzundan sonra aynalardan kaçarak geçer," demişti.

"çoluk çocukla muhatap olmuyorum," diyerek yaşıtlarına bile bakmayan her erkek çocuğu gibi bunu da anlamamıştım. ne de olsa kadın güzelliği belli bir yaştan sonra başlar o çocuklara göre.

yıllar sonra anladım galiba. insan, dışı ne kadar değişirse değişsin özünü muhafaza ediyor. başka bir deyişle, yirmisinde hissettiği gibi hissetmeye devam ettiği için değişen bir şey olmadığı vehmine kapılıyor. yani converse giyen ablalar da haftasonunu bisiklet üzerinde geçiren abiler de sadece hâlâ genç olduklarını cümle aleme ispat etmek için değil 'öyle' hissettikleri için de yapıyor bunu.

ama ne zaman aynaya baksa, kendini 'hissettiği gibi' göremiyor. ve başlıyor aynalardan kaçmaya.