- unutuyordum elbette. ama bu insanın yaşadığını, nefes aldığını unutması gibi bir şeydi."*
*: ivan bunin, güneş çarpması - natali
Sevgilim, sen bunu aldığında-ki mektup denemez buna-umarım bağışlarsın beni:yazamadığım mektuplarda biriktirdim kederimi.Sevgilim İstanbul'da yaz bitiyor,bu güz gecelerinde ben, sardunyaların arasındasenin getirdiğin mumları yakıyorum.Bir fotoğrafa bakıp "deniz" diyorum:Ne kadar dingin, nasıl sonsuz, olduğu yerde.Sevgilim beni bağışla,sana mektup yazamıyorum.Yüzümün bir yarısı acı çekiyor, mavibir fotoğrafta, kızıl bir ufukbiriktiriyor kış için öteki yarısıcoşkuyla ilgili değil elbet hayatım.Sevgilim seni bilmemenin kederli gölgesi altındayım.Deniz "öylece" duruyor, orada, yazda.Hayat öylesine caydırıcı ki, korkuyorumSevgilim…bu dünyayı ben uydurdumdesem, sonrasını diyemiyorum.Sevgilim, günün belli saatlerinde seni unutmayı deniyorum.Sen bunu aldığında-ki mektup denemez buna-umarım bağışlarsın kederimi, haylazlığımı,umutsuzluğumu, dalgınlığımı; yanibenden geçtiğinde anlamı sarsılan ne varsa…Umarım her şey olacağına varıyor der,ve kabullenirsinkum nasıl çizmişse incecik bir camı.