bir gül yağmur saldırısı altında

mutfakta kısa kenarı pencereye yaslanmış, zaman zaman pencere tarafını çalışma masasıymış gibi kullandığım genişçe bir masa var. bazan bu duvara yazdığım yazıları da tıpkı şimdi olduğu gibi burada yazdığım oluyor. kağıtlar, defterler, kitaplar masanın üzerine yayılıyor, pencere önüne yığılıyor. bu istiladan rahatsız olunca topluyorum ama fazla uzun sürmüyor. yeniden yayılıyor, yeniden yığılıyor.

gece olunca araya panjur giriyor ama gündüz pencere camına değdi değecek kırmızı kadife güllerle omuz omuza bu ekrana bakıyorum. ne zaman ekrandan uzaklaşıp bahçeyi seyretmek ya da uzaklara bakmak istesem ilk önce güllerin gönlünü almam gerekiyor.

dün gece burada oturmuş, bir araya gelip önce kelimeye sonra cümleye dönüşen kargacık burgacık sembollerden bir mana beklerken panjurda tıpırtılar duydum. sanki bir kaç kuş minicik ayaklarıyla panjuru gezmeye çıkmıştı.

giderek sesler çoğaldı, kuşların gezintisi yaz yağmuruna dönüştü. "rahmet" dedim içimden ama aklıma güller geldi. "böyle bir saldırının ortasında bir gül kendi şeklini muhafaza etmek için çabalıyor," dedim.

/hayır, "hayat saldırıya uğramaktır. bebek ağlar, çünkü daha doğar doğmaz saldırıya uğrar. ciğerlerine dolan havanın saldırısıdır bu." demedim. 'ben'in sürdürebileceği savaşların en kutsalı, kendisini an be an başka biri yapmaya çalışan hayata karşı savaşı da gelmedi aklıma. orhan pamuk'un değilse de kara kitap'ın en sevdiğim cümlesi "bir başkası olduktan sonra, bir daha bir başkası, bir daha bir daha başkası ola ola, ilk kimliğimizin mutluluğuna geri dönebileceğimizi sanmak boş bir iyimserlikti," cümlesi de...

sadece, "böyle bir saldırının ortasında bir gül kendi şeklini muhafaza etmek için çabalıyor". yağmurun saldırısı.../

bu sabah uyandığımda panjurları açtım. gül yerli yerli yerindeydi. yine şenlikli, yine kırmızı. yapraklarında su damlacıkları.

şüphesiz çok güzeldi.