kısa oyun

sahne bir:

burada yazar -daha doğrusu yazmaya çalışan- bir özet yapmak amacındadır. düşük çenesi ve açılıp duran parantezlerle ne kadar mümkün olabilirse o kadar bir özet.

sahne iki:

bir nehir ve nehrin iki yakasından aynı yöne doğru yol alan iki atlı imgesi. (şüphesiz tatar çölü etkisi... teğmen drago ve yüzbaşı ortiz'i hatırlatıyor. biraz ilerde karşılarına bir köprü çıkar ve diğer yana geçmek gerekirse hem nietzsche'ye hem de nazan bekiroğlu'na atıfta bulunabiliriz. bu 'kısa oyun'un yazarını -daha doğrusu yazmaya çalışan- her okuyuşunda salya sümük ağlatan tatar çölü ise bir 'sahne'ye sığmayacak, başarabilirseniz ancak bir hayata sığabilecek kadar uzun bir hikaye.)

sahne üç:

nehrin herhangi bir kıyısı...

geçen günlerden birinde dost meclisinde mutlak gerçekliğin ne olduğuna dair konuşuyorduk. belki de yoktu öyle bir şey. sözgelimi bir saatlik bir süre sevişmek için kısa idi ama beklemek için çok uzun. o halde bir saatin hem kısa hem uzun olduğunu söylemek pekala mümkün. bir ömür mesela; her şeye fazlasıyla yeter de aşka az gelir. aşkın kadim zamanda verilen sözü hatırlamak olması en çok bu yüzdendir.

"bir şey hem siyah hem beyaz olabilir."

sahne dört:

nehrin diğer kıyısı...

decartes, ahlak mektupları'nda zamanının kelimeleri ve olanaklarıyla "etki-tepki kanunu"ndan bahseder. 'etki'nin 'tepki'ye neden olabilmesi için boşlukta yer kaplayan cisimlerin ağırlığa sahip olması gerektiğini söyler ve sorar; "o halde, nasıl oluyor da boşlukta yer kaplayan ve bir ağırlığı olan vücut, boşlukta yer kaplamayan ve bir ağırlığa sahip olmayan ruhun etkisine maruz kalıyor?"

sayfanın kenarına sanki çözümü bulan bir bilim adamı edasıyla şunu not etmiştim: her ne kadar ruh ve vücut farklı şeyler olsa da bir araya geldiklerinde yepyeni bir şey olurlar. asıllarından bağımsız bir gerçekliğe bürünürler.

su gibi... aslında bir gaz olan hidrojenden iki ölçek, oksijenden de bir ölçek alın ve neler oluyor görün. ben gördüm.

sahne arkası:

neye ihtiyacın olduğunu bilmiyorum ama sana uymayı reddediyorum. bu oyunda yokum. en başından bu yana yaptığımı yapmaya devam edeceğim. yani yolumu yürümeye...

kolundan tutup sürükleyemem seni. ve seni hiçbir şeye de ikna edemem. ne yapacaksan buna kendin karar ver. benden ve hayata dair cevaplarımdan bağımsız olarak.

sahne beş:

susmak için şartlar müsait.