üç dört yaşlarında bir çocuğun oyununu bitirmesini bekliyorlardı. lastik çizmesi, su tutmaz pantolonu ve yağmurluğu ile sudan ve yağmurdan yana emniyete alınmış bu çocuk çamur rengi, genişce bir su birikintisinin içinde ileri geri neşeyle koşup duruyordu. ama nasıl bir neşeyle...
anne ve babanın yanında durup bir süre ben de seyrettim koşturmayı, neşeyi, mutluluğu.
bir kaç dakika sonra, "iyi akşamlar," dileyerek oradan ayrılırken, genç çiftin bir defa olsun, "hadi!" demeden, "yeterince oynadın", "akşam oldu", "artık gidelim", "dikkatli ol, düşeceksin", "hava soğudu, üşüteceksin" benzeri cümleler kurmadan sabırla bekleyeceğini biliyordum.
halı saha maçına geç kalmanın, televizyondaki yemek programını kaçırmanın, borsa haberlerinin, instagramda paylaştıkları fotoğrafın kaç beğeni aldığının bir önemi yoktu.
olacaklara çocuk karar verecek, onlar ise çocuk olurda düşerse yardım edebilmek için bir kaç metre ötede bekleyişlerine devam edeceklerdi.
adım gibi eminim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder