ama öncesinde bu duanın açtığı kapıdan girelim. iç odalara, zihnin koridorlarına, hafızanın derinliklerine yürüyelim.
*
menkıbe, efsane ya da mitolojik anlatılarda karşımıza çıkan kehanet vakalarında geleceğe dair uyarılan, tehlikede olan tarafın tavrını mantığa, en çok da inanca aykırı buldum hep.
eğer bir kehaneti ciddiye alacak kadar güçlü bir inanca sahipseniz (ya da inancı trendy bulmayanlar için söylersek: ahmaksanız) o inanç gereği (ya da ahmaklığın en doğal sonucu) olarak bütün önlemlerin boşuna olduğunu bilirsiniz. çünkü ne olursa olsun, ne yaparsanız yapın her durumda o kehanet gerçekleşecektir.
o gün doğan bütün bebekleri öldürmeye niyet etseniz dahi en az bir tanesi ebeveynleri tarafından bir sepetin içinde nil'in sularına terk edilecek, babasını öldürmesinden korktuğunuz bebeğiniz onu terk ettiğiniz dağ başında hayata tutunmanın bir yolunu bulacaktır.
bana göre, bir şeyler yapmakla gidişatı değiştireceğini düşünen insanın kehanete olan inancı kusurlu ya da yeterince inanmıyor demektir. tam burada mantık hatası ortaya çıkıyor işte: insan, inanmadığı bir gelecek öngörüsünden neden korksun, neden olası sonuçlar için önlem almaya çalışsın?
"bütün bunlar hikâye olsun diye" derseniz anlarım ancak. ya da edebiyatın halının altına süpürdüğü, görmezden geldiği edebi numaralardan biri... başka türlüsünü mantığım kabul etmiyor çünkü.
*
duaya gelirsek, "allah'ım," diyor. "allah'ım, senin katında hiçbir değeri olmayan birini gönlümde yüceltmekten beni koru."
insan kendini bu duaya kendini emanet etmekle muhteşem bir konfor alanına sahip oluyor değil mi? kulunu seven, kollayan, onun dualarına "cevap" veren allah elbette koruyacaktır onu.
peki, gönüldeki kişinin varlığını da onaylamaz mı bu? gönlümde; demek ki, o'nun katında bir değeri var.
"korkma! düş içindeki kuyuya..."
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder