25 Ağustos 2015 Salı

cahit zarifoğlu pessoa

sadece "yedi güzel adam"dan biri değildi o.

mahallenin yakışıklı abisi, kendisini bir sırt çantasına doldurup avrupa yollarına düşen aklı bir karış havada evin büyük oğlu da değildi.

aristo, artist ya da isminin "acz" tutan baş harflerini işaret sayarak "bağışlanmayı" dileyen bir mümin de değildi.

bunlar ve bir çok şeyin yanında oyunları seven kocaman bir çocuktu da.

müstearlara sığınır, oyun arkadaşı arardı.

bazan bıçkın istanbul delikanlısı abdurrahman cem, bazan yeraltındaki güneydoğu medreselerinde "emsile bina" okuyarak işe başlamış, ağırbaşlı bir hocaefendi ahmet sağlam, bazan genç şairlere yol gösteren, heyecanlı ve atak bir ağabey vedat can olurdu.

2 yorum:

Esra Uçar dedi ki...

"Az ağlıyoruz, dünya bu yüzden çok kirli."

verbumnonfacta dedi ki...

benden duymuş olmayın ama "ne çok acı var," ilk cümlesi ile başlar yaşamak.

http://verbumnonfacta.blogspot.com/2012/06/alt-cizili-satrlar-yasamak.html