çağrışım

raziye'de*, "belki de yaşantılar, onları yaşayabilecek olanlara sunarlar kendilerini," dedirten, içimi acıtan bir yer vardır:

şimdi düşünüyorum da, insan geçi geçivererek gördüğü şeyler arasında bunlardan hangisinin ileriki yaşamında unutulmaz bir yer tutacağını bilemiyor, nerden bilsin! oysa kader, belki de bize yaşamımız için onca önemli olduğunu ilerde anlayacağımız bu rastlantıların en anlamlı belirtilerini şaka edercesine gösteriyor da biz onların yanından aptallar gibi geçip gidiyoruz. başka ne yapabiliriz!

orayı ne zaman yeniden okusam ya da bir yerlerde rastlasam shel silverstein'ın minik şiirini** hatırlarım:

kadının mavi bir cildi vardı.

erkeğin de öyle.

erkek gizledi bunu.

kadın da öyle.

arayıp durdular hayatları boyunca.

kendileri gibi mavi olanı.

günün birinde birbirlerinin yanından geçtiler

ve bunu asla bilemediler.

*: güzelliğine ve kürk mantolu madonna kadar olmasa da sosyal medya etkisine rağmen hâlâ bilmeyenler varsa diyerek 'melih cevdet anday' notunu düşelim

**: maske, ümid gurbanov çevirisiyle