"Beni dışarıya bıraktıklarında orada değildi. Büyük kapının önünde duruyordum ve çantamı karın içine koymuştum, sonra Paul'ün bana doğru koştuğunu gördüm.
"Danie"diye bağırdı, "ulan, Danie!" Kucaklaştık, omzunun üzerinden park yerine baktım.
Hayır, orada değildi, yine bir kıştı ve geçen kış burada bana veda etmişti. Nefesimiz kesilene kadar kucaklaşmıştık ve ancak gözyaşlarım yok olduktan sonra onu bırakmıştım.
Paul "Nasılsın?" diye sordu. "İdare eder" dedim, hâlâ geçen yıl karın içinde durduğu ve birkaç gün sonra bile pencereden bakarken ayak izlerini gördüğümü sandığım park yerine bakıyordum.
Tanrım, küçücük ayakları. Her gece küçücük ayaklarını düşünmüştüm, minnacık bir prensesinkiler kadar küçük ve narin olan, pembe-beyaz parmaklı ayaklarını. Her gece küçük ayaklarını düşünmüştüm, onları avucumun içine alabilir ve herkese karşı koruyabilirim; her yerim ağrıyana kadar küçük vücudunu hayal ediyordum. Bazen yukarıda uyuyan yetmiş iki numaranın ayakları yataktan taşar ve aşağıya sarkardı, onları görünce bütün hayallerim mahvolur ve o ter kokan ayaklarının bütün parmaklarını teker teker kırmak isterdim.
"Biliyor musun" dedi Paul, "gelemedi..."
"Tamam, tamam" dedim, sonra birlikte park yerine doğru yürüdük, Paul'ün arabasına. Çantamı Paul taşıyordu."
*:clemens mayer, biz rüya görürken- benim tüm kadınlarım
"Danie"diye bağırdı, "ulan, Danie!" Kucaklaştık, omzunun üzerinden park yerine baktım.
Hayır, orada değildi, yine bir kıştı ve geçen kış burada bana veda etmişti. Nefesimiz kesilene kadar kucaklaşmıştık ve ancak gözyaşlarım yok olduktan sonra onu bırakmıştım.
Paul "Nasılsın?" diye sordu. "İdare eder" dedim, hâlâ geçen yıl karın içinde durduğu ve birkaç gün sonra bile pencereden bakarken ayak izlerini gördüğümü sandığım park yerine bakıyordum.
Tanrım, küçücük ayakları. Her gece küçücük ayaklarını düşünmüştüm, minnacık bir prensesinkiler kadar küçük ve narin olan, pembe-beyaz parmaklı ayaklarını. Her gece küçük ayaklarını düşünmüştüm, onları avucumun içine alabilir ve herkese karşı koruyabilirim; her yerim ağrıyana kadar küçük vücudunu hayal ediyordum. Bazen yukarıda uyuyan yetmiş iki numaranın ayakları yataktan taşar ve aşağıya sarkardı, onları görünce bütün hayallerim mahvolur ve o ter kokan ayaklarının bütün parmaklarını teker teker kırmak isterdim.
"Biliyor musun" dedi Paul, "gelemedi..."
"Tamam, tamam" dedim, sonra birlikte park yerine doğru yürüdük, Paul'ün arabasına. Çantamı Paul taşıyordu."
*:clemens mayer, biz rüya görürken- benim tüm kadınlarım
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder