yüzde elli

biri vardı. evet, long time ago...

her anında değilse de güzeldi. ama bir sevgili olarak ona her şeyi verebildiğimi, çift olarak her şeyi paylaşabildiğimizi sanmıyorum.

dar zamanlar, uzaklıklar, tecrübelerin üstümüzden eksik olmayan gölgesi vesaire... başka bir deyişle dönemin şartlarından dolayı çok eksik vardı bana kalırsa. 'azlık' demek haksızlık olur ama 'noksanlık'ı inkar edemem.

hatta, -biraz da ankaralı bir dostun kulakları çınlasın diye- en iyi performansımı göstermediğimi söyleyebilirim.

bu sabah bu durumu düşündüm. bir adım geriye çekilip resmi daha dikkatli seyrettim yani.

"buna rağmen beni sevdi," dedim. elbette, yanılıyor olmak ihtimali var. insan bu tarz konularda kesin konuşmaktan kaçınmalı. kibir büyük günah; bir rivayete göre şeytanın en sevdiği. yüzde yirmi beş, hadi biraz daha iyimser olalım yüzde elliyle olmuştu bu iş.

seçip seçip sunmamıştım ama. o şartlarda olaylar nasıl gelişebilecekse tam da öyle.

belki gördükleri ona yetmişti. belki param için benimle takılıyordu. belki eski sevgililerimden birinin kankasıydı ve beni kendine aşık edip terk etmek, günlerce başını omzuna koyup ağlayan kankasının intikamını almak istiyordu. belki de herkese, "evet!" diyordu.

bilmiyorum. dürüst olmak gerekirse merak da etmiyorum. ama merak ettiğim başka bir şey(ler) var.

cazibe -yine öyle olduğunu varsayarak- yüzde elliden yukarıya çıkmayan ibrenin başarısı mıydı? koşullar başka olsa, yüzde yüzümle varolabilsem -herkes gibi ben de güzel bir adam olduğuma inanıyorum- yine aynı etki olur muydu?

yoksa gidici olmanın etkisi miydi? söz vermiyor, söz istemiyordum. yarından konuşmak yerine bugünü yaşayıp yarına ulaşmaktı felsefem.

belki de muhatabına, her fırsatta " benimle evlenecek misin?" diye soran kadınlardandı. ki, onlar evlenmeyi değil, evlenilmeyeceğinden emin olmak için sorarlar.