"Fark ettim de yürüyüş sanatı başka şeylerin yanı sıra insanın lafı ağzına geldiği gibi söyleme dürtüsünü iyice pekiştiriyordu; insan sözlerin adeta ağzından havalanıp çıkmasına izin verircesine söylüyordu bunları. Ağzımızdan çıktığı âna kadar uzun uzadıya törpülenen ve ancak sağduyuyla formüle edilip dile getirdiğimiz şeylerden farklı olarak düşünülmemiş ve doğrudan yürüyüş sırasında çıkıveren cümle, cüretkâr ve tuhaf olabilir, kendi ağzımızdan çıkan başka cümlelere benzemeyebilir; öte yandan öyle beklenmedik bir söz dizimi ortaya çıkarır ki, kimi durumlarda hiç bilmediğimiz halde yıkıcı biçimde bize ait olduğunu farketmekten ötürü afallayabiliriz."*
*: enrique vila-matas, kassel'de mantık aramak
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder