sevgi çağının sonu

aşk'a elbette inanıyorum. aşk'ın varlığına, o kutlu zamanda verilen söze, hatırlamaya... karşılıksız, hesapsız, beklentisiz, 'ama'sız sevgilere...

sadece film, kitap ya da masallarda değil hayatın içinde de varlar.

peki, alıcısı var mı? talep eden, bir ilişkide önceliklerinin ilk sırasına kaydeden? olmazsa olmaz diyen?

hayır, bana değil kendinize, burada değil kendinizle başbaşa kaldığınız bir anda verin cevabınızı? kameralar karşısında, dost meclisinde, yıl dönümü kutlamalarında, birilerine tavsiyelerde bulunurken değil.

evet, aşk var. karşılıksız, hesapsız, beklentisiz, 'ama'sız sevgiler de...

ne yazık ki istediğimiz bu değil artık. kuzey ışıklarını görmek, doğu ekspresi ile kars'a gitmek istiyoruz biz. avrupa'da tatil. kışın dağ, yazın deniz. yanımızda kim olduğu ise hiç önemli değil.

bir ev, bir araba yeter ama bir de yazlık fena olmaz. ayaklarımızı yerden kesmesi yetmez arabanın modeli de önemli. oturma grupları zaten kolay eskir. nasıl alındığını ise sonra tartışırız.

mutluluğun canı cehenneme, huzur peşindeyiz hepimiz. mutsuz olmayalım da mutluluğun canı cehenneme. zengin sofralar, 'in' mekanlar mutluluk değil mi zaten sosyal medyada?

iyi biri olsun, soyadı adıma yakışsın, salona astığımız, vitrine yerleştirdiğimiz fotoğraflar rahatsızlık vermesin yeter. onu görünce içimiz titremese de olur. nasılsa ateşle barut. üstelik, görücü usulü çok ayıp.

böyle olunca, feda etmesi en kolay olanı feda ediyoruz doğal olarak. aşkı, sevgiyi...  atalar haklıymış. aşk karın doyurmuyor, "sevmek de yetmiyormuş"...