bir cümle

akşamüstü hacı adaylarının develerinin döşlerine dayanarak ufku seyredişlerine sığınırım.

yaklaşık on beş yıl öncesinden. bu arefe gününde, hacılar içlerinde dualarla mina'dan arafat'a yol alırken yeniden anıyorum.

etkisi hâlâ aynı. içimde az önce havalandıkları yere konmakla uçup gitmek arasında kararsız kuşlar kanat çırpıyor, bir karaca suya eğilmeden önce kanatlarının ucu suya dokundu dokunacak kanat çırpan su kuşundan yana bakıyor. kalbimde ise, söyleyecek olsam da söylenecek birisi olmadığı için ağırlaşan bir hafiflik.

yıllar sonra yine aynı hissetmekten mutluyum. ama, bu iyi bir şey mi, diye sormadan da edemiyorum. bir arpa boyu dahi yol alamamış gibi. benden adam olmazmış gibi. bütün "gibi"lere rağmen etkisi de kıymeti de aynı.

öyle ki, ıssız adaya düşsem yanıma alacağım ilk cümle bu olurdu.