manolya

yolumun üzerinde küçük bir bahçe içinde, iki katlı, eski bir ev var. eski dedimse, harabe ya da bakımsız değil. ama yüz yıllık tarihi olan ahşap ya da kargir evlerden de değil.

arada tadilat ve bakımdan geçtiği için bakınca anlaşılmasa da buraların yerleşim yerine dönüşmesinin hikâyesine bakılırsa belki elli, çok olsa yetmiş yıllık bir tarihi olmalı. herkesin apartman dairesi peşinde koştuğu, eski evlerin, ahşap konakların yıkılıp yerine apartman dikildiği değişim yıllarında birinin çıkıp bu duruma isyan edercesine davranması sorup işin aslını öğrenmektense hayal etmeyi, hatta uydurmayı seven yanımı çok mutlu ediyor.

ama bu ev benim için güzelliğini ne bu isyandan ne de küçük bahçesinden alıyor. daha doğrusu alıyordu. bu, biraz da bunun hikâyesi.

o küçük bahçeyi gölgeleyen bir manolya ağacı vardı. sene de bir kaç gün bütün ihtişamıyla çiçeklenir, etrafta ne varsa görünmez kılardı. sadece bahçe değil, baştan sona bütün sokak güzelleşirdi. yaz geldi artık, derdim. yaz yine geçecek ve geride yalnızca bir kaç sözcük kalacak. eski insanlar, eski aşklar, en çok da selim ileri ve romanları gelirdi aklıma. bıkmadan selim ileri okuduğum günleri hatırlardım. çünkü manolya benim için selim ileri demek. manolyasız tek bir romanı yok çünkü.

"bembeyaz manolya nazik bir çiçekmiş. el değecek olursa rengi değişir ve kararırmış. manolya, tutkulu ama kısa ömürlü aşkları, gelgeç çırpınışları temsil edermiş, manolya aslında yaz aşkını çiçeğiymiş. sevenler birbirine manolya verirse, o yaz boyunca aşk da gönüller yakarmış. fakat tıpkı solan manolya gibi bu duygular da bir gün sona ermeye mahkûmmuş..."*

geçenlerde, baharın geliyorum dediği günlerden birinde bahçe demirlerine asılmış bir levha gördüm. levhanın tasarımı da ilan ettiği peyzaj mimarlığı bürosunun adı da çok havalıydı. kentsel dönüşümle ilgisi olamazdı. muhtemelen kurtulalım şu eski evden diyen çocukların paragöz çocukların işiydi. belki de basit bir tadilat gereksinimidir.

ben bunları düşünürken iki genç mimar, birinin elinde notlar aldığı defter, konuşarak bahçeye çıktı. bahçenin manolya ağacından artan boşluğunda birkaç adım geri çekilip eve baktılar, aralarında bir şeyler konuşup not aldılar. biri yazarken diğeri onun yazışını seyretti.

tamam, dedim. apartman yok. yalnızca tadilat ve boya işi. yüzümde bir tebessümle yoluma devam ettim.

ertesi gün tadilat başladı.

bu sabah ise manolya yoktu.

geri zekalılar manolyayı kesmiş. evet, geri zekalılar. mimarlık bürosu, mimarlar, hâlâ orada oturan yaşlı çift, arada ziyaretlerine gelen çocukları... hepsi.


*:gramofon hâlâ çalıyor