bir ramazan hatırası

konu neden, nasıl açılmıştı, hatırlamıyorum. ne zamandı, onu da... yemek masasında, yolculukta, denizi seyrederken, bir bahar akşam üstü baba oğul şehrin sınırlarına yürürken.

belki de babamın dost meclisinde 'macera' diye anlattıklarındandır. evet, ilk hecedeki uzadıkça uzayan "a" sesi normalden kısa söylenen.

ama çocuk olduğumu hatırlıyorum. daha çocuk. çok soru sorduğum, neredeyse her şeyi merak ettiğim, hâlâ hayret edebildiğim* zamanlar.

ilk orucunu tuttuğu sene ramazan kışa denk gelmiş. günler kısa olmasına rağmen oldukça zorlanmış. bir gün tek başına ava çıktığını anlattı. susadığı için bir buz parçasını ağzına atıp emmiş. bunu yaparken ya da anlatırken aklımdan ne geçti bilmiyorum ama babamın her zaman baba olmadığını, bir zamanlar onun da çocuk olduğunu ilk defa o zaman fark ettim.

ve susuzluğunu ağzına attığı buz parçası ile gidermeye çalışan o çocuğu çok sevdim, onunla arkadaş olmak istedim.

ne zaman ramazan gelse babamdan çok o çocuğu özledim.


*: bu vesileyle, "allah'ım hayretimi artır! yok/ allah'ım hayret ver!/ kendimi çok ölü hissediyorum" diyen eren safi'ye selam olsun.