çayından son bir yudum aldı, masaya bıraktığı fincanı parmak uçlarıyla ortaya doğru itti. bir süre camdan dışarı, belki de apansız bastıran yağmurda ıslanmamak için koşuşan insanlara baktı. bakışlarını oradan alıp az önce masanın ortasına doğru ittiği fincana verirken konuşmaya başladı:
- ben seni üzerim.
- sorun değil. antrenmanlıyım ben. ayrıca, alper canıgüz okuduğunuzu fark etmedim sanmayın.
- o zaman, "ölümüm senin elinden olsun," demeliydiniz.
- çünkü, roman değil bu. hayat... üstelik ne yaşadımsa sana hazırlık olsun diye yaşadım ben. kitaplar okudum, filmler seyrettim. sınıflarda kaldım. ellerim üşüdü.
*
sonrasına içimden devam ettim: ama sen yaramaz bir ceylan idin ben henüz avcı değil iken. sadece bir köşede durmuş oyununu bitirmeni bekliyordum.
- ben seni üzerim.
- sorun değil. antrenmanlıyım ben. ayrıca, alper canıgüz okuduğunuzu fark etmedim sanmayın.
- o zaman, "ölümüm senin elinden olsun," demeliydiniz.
- çünkü, roman değil bu. hayat... üstelik ne yaşadımsa sana hazırlık olsun diye yaşadım ben. kitaplar okudum, filmler seyrettim. sınıflarda kaldım. ellerim üşüdü.
*
sonrasına içimden devam ettim: ama sen yaramaz bir ceylan idin ben henüz avcı değil iken. sadece bir köşede durmuş oyununu bitirmeni bekliyordum.
Gelmiş yine en sevdiğim seriden yazı ! :) antreman.. Hayatta başımıza geleceklere antremanlı olamayız yaratılışımıza aykırı bi kere
YanıtlaSilhaklısınız. çünkü her tecrübe biricik.
YanıtlaSilantreman denmez her halde ama yıllar geçtikçe yaşanan bazı şeyler "biricik" olmaktan çıkabiliyor; önceki yaşanmışlıklar, yeni olana biçim veriyor... bazen farkına bile varmadan...
YanıtlaSilizin verirseniz fikrimde ısrar etmek istiyorum. yaşadıklarımızda sadece kişiler değil biz de başka kimselere dönüşmüşken o anı eski bir hatıraya denkleştirmek nasıl mümkün olabilir?
YanıtlaSilbu yüzden her defasında ilk aşk gibi aşık olmamız. bir uçuruma yürür gibi olduğunu bilmeden yola çıkışımız.
elbette her tecrübenin bedenimizde, ruhumuzda bıraktığı izler olacak ama hepsi o kadar.
kimbilir... belki öyledir.
YanıtlaSil