on dört temmuz tarihli olan. bu olmadan eksik sanki. peş peşe okuyun isterim.
"son zamanlarda annem daha sık geliyor aklıma, ne zaman dairenin kapısını açsam çocukluğumdan annem eve döndüğünde onun kapıdan nasıl içeri girdiğini ve dairenin derinliğinden koşarak nasıl onun kucağına sıçradığımı hatırlıyorum. ve sonra onun nasıl iç geçirdiğini; dur bırak da bir içeri gireyim önce, deyişini. ve benim kadar sevinmediği için nasıl kırıldığımı. şimdi dairenin koridoruna giriyorum ve yarı yüksek bir sesle annemin o zamanlar söylediği cümlenin aynısını söylüyorum: dur bırak da bir içeri gireyim önce! ve kendimi öfkeli bir çocuk olarak oraya buraya sürtünürken görür müyüm diye etrafıma bakıyorum. bir kaç saniyeliğine hem annem oluyorum hem de onun çocuğu. sonra, eve gelen birinin eve gelen birinden başka bir şey olmadığını düşünüyorum."*
*:wilhelm genazino, o gün için bir şemsiye
"son zamanlarda annem daha sık geliyor aklıma, ne zaman dairenin kapısını açsam çocukluğumdan annem eve döndüğünde onun kapıdan nasıl içeri girdiğini ve dairenin derinliğinden koşarak nasıl onun kucağına sıçradığımı hatırlıyorum. ve sonra onun nasıl iç geçirdiğini; dur bırak da bir içeri gireyim önce, deyişini. ve benim kadar sevinmediği için nasıl kırıldığımı. şimdi dairenin koridoruna giriyorum ve yarı yüksek bir sesle annemin o zamanlar söylediği cümlenin aynısını söylüyorum: dur bırak da bir içeri gireyim önce! ve kendimi öfkeli bir çocuk olarak oraya buraya sürtünürken görür müyüm diye etrafıma bakıyorum. bir kaç saniyeliğine hem annem oluyorum hem de onun çocuğu. sonra, eve gelen birinin eve gelen birinden başka bir şey olmadığını düşünüyorum."*
*:wilhelm genazino, o gün için bir şemsiye
" ve benim kadar sevinmediği için nasıl kırıldığımı."
YanıtlaSilİşte bu hepimize yeter. Peki artar mı? Hem de nasıl!
ve o artanları tek bir kişi toplar, sahip çıkar. tıpkı bütün çocuklar büyürken büyümeyi reddeden peter pan gibi. alper kamu gibi.
YanıtlaSil